Początki wędrownictwa to początki skautingu i harcerstwa. Polska młodzież na początku XX wieku wstępowała do drużyn skautowych podejmując walkę o niepodległość kraju. Brała udział w walkach w czasie I wojny światowej, powstania wielkopolskiego, powstań śląskich oraz wojny polsko-bolszewickiej.
Po zakończeniu działań wojennych, w latach 20-tych, nastąpił kryzys programowy i odpływ młodzieży starszej z organizacji. Poszukiwano nowych sposobów pracy z młodymi ludźmi, którzy szukali innych wyzwań niż te, które proponowało im harcerstwo dotychczas. Przykładów takiej działalności było utworzenie przez wileńską "Czarną Trzynastkę" w 1925r. Klubu Włóczęgów, gdzie zaproponowano nowe rozwiązania dla tej grupy wiekowej około 16-18 lat.
Pierwsza połowa lat trzydziestych to czas prac nad nowym systemem pracy z młodzieżą. Okres ten zaowocował w drugiej połowie w Organizacji Harcerek, i w Organizacji Harcerzy, tzw. systemem "wędrowniczym". Utworzono nowy pion wiekowy - pod nazwą wędrowniczki i skauci (w nazwę wędrownicy przyjęto w roku 1948). W 1938 roku wprowadzono "naramiennik wędrowniczy", noszony na lewym pagonie munduru. Rozwój ruchu wędrowniczego zatrzymała II wojna światowa. Na czas wojny wprowadzono w Szarych Szeregach program wychowania przez walkę: "Dziś - jutro - pojutrze". Dziś czyli konspiracyjne przygotowania do powstania, jutro - powstanie aż pojutrze - pracę w wolnej Polsce.
Po wojnie nastąpił napływ młodzieży do ZHP - wędrownicy często współpracowali z opozycją i podziemiem politycznym. Metodyka wędrownicza była doskonalona poza granicami Polski. W pierwszej połowie lat 50-tych ówczesne władze zlikwidowały ZHP. Wędrownicy prowadzili działalność konspiracyjną, nielegalną. W 1956 reaktywowano ZHP, próbowano wprowadzić wędrownictwo w chorągwi stołecznej jednak oddziaływania i naciski politycznych na najstarszą młodzież spowodowały rezygnację z wdrażania idei wędrowniczych. Pojedyncze próby były powstrzymywane przez władze. Powstała więc grupa wiekowa pod nazwą "harcerze starsi".
W latach 80-tych ruch starszoharcerski rozwijał się dzięki Kręgom Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego. Wykorzystywano założenia wędrownicze pracując z harcerzami starszymi. Oficjalny powrót do idei wędrowniczych nastąpił w latach 90-tych gdy powstał Ruch Programowo-Metodyczny "Wędrownictwo" (1990 - 1998). Ruch reaktywowano ponownie w 2000r. a w 2005r. rozwiązano "na wniosek konferencji Ruchu w związku z wyczerpaniem się formuły działania ruchu programowo-metodycznego.".
Po zakończeniu działań wojennych, w latach 20-tych, nastąpił kryzys programowy i odpływ młodzieży starszej z organizacji. Poszukiwano nowych sposobów pracy z młodymi ludźmi, którzy szukali innych wyzwań niż te, które proponowało im harcerstwo dotychczas. Przykładów takiej działalności było utworzenie przez wileńską "Czarną Trzynastkę" w 1925r. Klubu Włóczęgów, gdzie zaproponowano nowe rozwiązania dla tej grupy wiekowej około 16-18 lat.
Pierwsza połowa lat trzydziestych to czas prac nad nowym systemem pracy z młodzieżą. Okres ten zaowocował w drugiej połowie w Organizacji Harcerek, i w Organizacji Harcerzy, tzw. systemem "wędrowniczym". Utworzono nowy pion wiekowy - pod nazwą wędrowniczki i skauci (w nazwę wędrownicy przyjęto w roku 1948). W 1938 roku wprowadzono "naramiennik wędrowniczy", noszony na lewym pagonie munduru. Rozwój ruchu wędrowniczego zatrzymała II wojna światowa. Na czas wojny wprowadzono w Szarych Szeregach program wychowania przez walkę: "Dziś - jutro - pojutrze". Dziś czyli konspiracyjne przygotowania do powstania, jutro - powstanie aż pojutrze - pracę w wolnej Polsce.
Po wojnie nastąpił napływ młodzieży do ZHP - wędrownicy często współpracowali z opozycją i podziemiem politycznym. Metodyka wędrownicza była doskonalona poza granicami Polski. W pierwszej połowie lat 50-tych ówczesne władze zlikwidowały ZHP. Wędrownicy prowadzili działalność konspiracyjną, nielegalną. W 1956 reaktywowano ZHP, próbowano wprowadzić wędrownictwo w chorągwi stołecznej jednak oddziaływania i naciski politycznych na najstarszą młodzież spowodowały rezygnację z wdrażania idei wędrowniczych. Pojedyncze próby były powstrzymywane przez władze. Powstała więc grupa wiekowa pod nazwą "harcerze starsi".
W latach 80-tych ruch starszoharcerski rozwijał się dzięki Kręgom Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego. Wykorzystywano założenia wędrownicze pracując z harcerzami starszymi. Oficjalny powrót do idei wędrowniczych nastąpił w latach 90-tych gdy powstał Ruch Programowo-Metodyczny "Wędrownictwo" (1990 - 1998). Ruch reaktywowano ponownie w 2000r. a w 2005r. rozwiązano "na wniosek konferencji Ruchu w związku z wyczerpaniem się formuły działania ruchu programowo-metodycznego.".